In het Engels winnen verledentijdsvormen als ‘sunk’ en ‘stung’ het steeds vaker van vormen als ‘sank’ en ‘stang’. Hoe komt dat? Aan de hand van een wiskundige formule kunnen we meer vat krijgen op hoe onze hersenen talige patronen verwerken.
Generaties schoolkinderen zijn opgegroeid met de regel van ’t kofschip, waarmee je zo handig kunt vaststellen wat de werkwoordsuitgang is in de verleden tijd, maar in de praktijk wordt hij niet altijd nageleefd. Mensen kiezen niet meer voor krabde en pochte, zoals het volgens de regel mo...
Een eeuw geleden was ‘Zij is op hem verliefd’ heel gewoon. Tegenwoordig zouden we zeggen: ‘Zij is verliefd op hem.’ Kennelijk is er iets veranderd, zodat we een andere volgorde zijn gaan kiezen. Wat is er precies veranderd? En waarom gebeurde dat?
De oude verledentijdsvorm ‘loeg’ werd ‘lachte’, maar ‘hijste’ werd juist ‘hees’. De Nederlandse werkwoorden blijken zich door de eeuwen heen voortdurend te bewegen tussen zwak en sterk. De toekomst van een werkwoord voorspellen is dan ook geen si...
Geregeld wordt erover geklaagd dat het woordje zich op z’n retour is, op grond van zinnetjes als: ‘Zij herinneren hem als een inspirerend man’ en ‘Dit verschijnsel breidt uit.’ Maar bijna net zo vaak wordt er juist een opmars van zich gesignaleerd, in bijvoorbeeld...
Het werkwoord krijgen kreeg er een jaar of tien geleden een toepassing bij. Sindsdien kun je gerust zeggen ‘Ik krijg dat niet naar Polen gemaild’ of ‘Hoe krijg ik dat eiwit zo snel geklopt?’ Dat lijkt misschien een onbeduidende betekenisuitbreiding, maar er is méér aan ...
Promotieonderzoek van Dieuwke de Goede (RUG) toont aan dat werkwoorden en zelfstandige naamwoorden op een verschillende manier verwerkt worden in de hersenen. De betekenis van werkwoorden is meer verweven met de rest van de zin dan die van zelfstandige naamwoorden, wat resulteert in een lange...