Hoever kunnen we eigenlijk komen met het namaken van leven? De ultieme droom van chemici die knutselen met moleculen is om een primitieve cel in elkaar zetten. Dat kan niemand. Nu nog niet. En de vraag is of we dat ooit bereiken omdat een levende cel zo’n ontzettend ingewikkeld ding is. Maar dat betekent niet dat wetenschappers het niet proberen.
Cellen en de machinerie binnenin de cel zijn fascinerende inspiratiebronnen voor wetenschappers die het leven proberen na te bouwen. Op beperkte schaal lukt het al om kunstmatige structuren te bouwen die wat weg hebben van een cel. Het is bijvoorbeeld al gelukt om in het lab kleine, holle blaasjes van polymeren te maken met binnenin een waterige vloeistof. Deze kleine containers kunnen door het lichaam reizen om een pakketje medicijnen af te leveren. Omdat virussen ook goed zijn in hun pakketje droppen bij cellen – hun erfelijk materiaal in dit geval – wordt er ook veel geëxperimenteerd met lege virussen als bouwstenen om leven te imiteren.
Verder zijn scheikundigen aan het proberen biologische onderdelen van cellen te combineren met kunstmatige onderdelen, wat een hybride cel met interessante, nieuwe eigenschappen zal opleveren. Deze hybride cellen moeten binnen de komende tien jaar werkelijkheid worden, bijvoorbeeld in de vorm van diagnostische cellen en celsensoren. Een groot probleem is echter nog dat de celachtige bouwsels die tot zover zijn gemaakt, zich niet kunnen aanpassen aan hun omgeving. Terwijl een levende cel constant reageert op invloeden van buitenaf. Wat er zoal gebeurt in het onderzoek naar virussen, hybride en kunstmatige cellen kan je hieronder lezen.
‘Eerst maar iets fragiels bouwen dat het een beetje doet’
Esther Thole
Synthetische cel en bacterie praten met elkaar
Esther Thole
Nanoraket remt dankzij harige vacht
Esther Thole
Lading verspreiden zoals virussen dat doen
Esther Thole
Staaf of schijf: hoe nanocapsules hun vorm krijgen
Esther Thole
‘Ik wil geen levende cellen nabouwen’
Esther Thole
Spinozapremie 2016 naar chemicus Wilhelm Huck
Esther Thole
Niet-willekeurige beweging is teken van leven
Esther Thole
Dwars door de membraan
René Fransen
Leven met nog minder genen
Esther Thole
Bellenblazen op microschaal
Esther Thole
Eerste blik op eiwitcomplex dat celdeling regelt
René Fransen
Gefopt! Afleidingsmanoevre leidt bacterie om de tuin
Mariska van Sprundel
Schommelende stofwisseling
Mariska van Sprundel
“Binnen tientallen jaren een minimale cel bouwen? Dat moet kunnen”
Mariska van Sprundel
Je herkent leven als je het ziet. Maar wat is het?
Mariska van Sprundel
‘Uien’ als medicijnverpakking
Mariska van Sprundel
Cel roert in zijn eigen soep
Mariska van Sprundel
Het onberekenbare gedrag van cellen
Roel van der Heijden
Plastic komt tot leven
Mariska van Sprundel
De snelwegen van de cel
Roel van der Heijden
De vijf mysteries van de cel
Roel van der Heijden
Missend ingrediënt oersoep gevonden
Mariska van Sprundel
Reconstructie van het leven
Ruud Peters
Het scheppingsverhaal, met bliksem maar zonder God
Mariska van Sprundel
Programmeerbare chemische reacties
Roel van der Heijden
Kunstmatig membraan uit laagjes opgebouwd
Mariska van Sprundel
Plastic organel in menselijke cellen
Bo Blanckenburg
Nieuw Eindhovens instituut zet ambitieuze stap op weg naar nanofabriekjes
Jim Heirbaut
Kunstmatige cellen als minuscule reageervaatjes
Harm Ikink
Dit artikel is een publicatie van
NEMO Kennislink.
© NEMO Kennislink,
sommige rechten voorbehouden