Naar de content

'Dodo's moeten weerbaar en flexibel geweest zijn'

Stichting Dodo Alive, met toestemming

De dodo heeft op het vulkaaneiland Mauritius vele ontberingen doorstaan. De afgelopen 8000 jaar werd dit tropische eiland regelmatig door perioden van droogte geteisterd. Dat schrijft paleo-ecoloog Erik de Boer van de Universiteit van Amsterdam in het proefschrift waar hij aanstaande woensdag op hoopt te promoveren.

Tot ruim 330 jaar geleden leefde op het eiland Mauritius de dodo. De loopvogel was ongeveer een meter hoog en kon niet vliegen. Het dier stierf uit toen de mens op Mauritius arriveerde. Over zijn leven op Mauritius was tot nu toe weinig bekend, maar daar is nu verandering in gekomen. Erik de Boer, paleo-ecoloog aan de Universiteit van Amsterdam, reconstrueerde het klimaat op het eiland gedurende de afgelopen 8000 jaar. De dodo had het regelmatig zwaar te verduren, zo blijkt uit zijn proefschrift.

Mauritius – was dat tot de mens zich er vestigde dan niet het paradijs op aarde?

“Dat denken veel mensen, en eerlijk gezegd dachten de meeste wetenschappers dat ook. Eilanden zijn relatief ongevoelig voor klimaatschommelingen, is altijd het idee, omdat ze omringd zijn door oceanen die de grootste variaties temperen. Net zoals Nederland minder verschillen tussen de seizoenen kent dan bijvoorbeeld Polen, omdat het aan de kust ligt, al gaat het dan om het weer in plaats van het klimaat. Maar mijn onderzoek wees toch iets anders uit. Het klimaat varieerde behoorlijk, en af en toe waren er perioden van droogte, die tientallen jaren aanhielden.”

En daar kon de dodo gewoon tegen?

“De dodo als diersoort heeft het volgehouden tot de mens op het eiland arriveerde. Het moet dus een weerbaar en flexibel beest geweest zijn. Maar af en toe ging het behoorlijk mis. De aanleiding voor mijn onderzoek van een massagraf dat in 2005 aan de oostkust van het eiland in het gebied Mare aux Songes gevonden werd. In een gebied dat twee voetbalvelden beslaat lagen botten van tienduizenden dodo´s en reuzenschildpadden – en ook een hoop andere dieren overigens – die 4200 jaar geleden omgekomen zijn. De sterftegolf viel samen met de meest extreme droogte van de laatste 8000 jaar.”

Wat gebeurde er?

“Door de droogte was het meer waar deze beesten hun drinkwater uit haalden veranderd in een moeras. Door de indamping en het gebrek aan zoet oppervlaktewater en neerslag kreeg het zoute grondwater de overhand. De zoutconcentratie nam dus toe, en ook de concentratie aan uitwerpselen in het water ging omhoog, waardoor giftige cyanobacteriën (blauwalgen) konden floreren. Te weinig drinkwater, en nog giftig ook; dat was uiteindelijk de noodlottige combinatie die de dodo´s en schildpadden de kop kostte. Op de oudere, hoger gelegen delen van het eiland vind je meer oppervlaktewater en rivieren, omdat de oude basaltlagen het water slecht opnemen. Daar was het gebrek aan water dus minder schrijnend, en hielden de beesten het beter vol.”

Dat is een behoorlijk gedetailleerde reconstructie. Hoe weet je dat allemaal?

“Ik heb boringen gedaan, en de sedimenten, plantenresten, pollen en watersamenstelling geanalyseerd. Planten en de chemische samenstelling van sedimenten vertellen veel over het klimaat, en van de giftige cyanobacteriën hebben we pigmenten gevonden. Maar het belangrijkste was misschien wel het onderzoek aan diatomeeën. Dat zijn kiezelalgen – algen met een celwand die uit silicium bestaat – waar heel veel soorten van bestaan. Welk soort er in het water kan leven hangt af van het watermilieu van dat moment: de zuurtegraad, de temperatuur, het zoutgehalte, het zuurstofgehalte en de voedselrijkdom.”

Erik de Boer zet een proefboring in Mare aux Songes.

Stichting Dodo Alive, met toestemming

“Met al die gegevens kon ik detectiveje gaan spelen. En hoewel ik het spreekwoordelijke moordwapen niet gevonden heb, wezen alle aanwijzingen wel in dezelfde richting. Overigens ging het 4200 jaar geleden om een wel heel extreme droogte, die ook elders in de wereld slachtoffers maakte, maar was het bij lange na niet de enige droge periode. Ik denk dat er wel vaker sprake is geweest van een grote dodo-sterfte.”

Waarom zijn er dan niet meer van dit soort massagraven ontdekt?

“Het feit dat deze dode dieren zo goed bewaard zijn gebleven is heel bijzonder. Het moerasgebied liep vrij kort na de sterftegolf weer vol water, daar moet de goede conservatie aan te danken zijn. Zo kon er geen zuurstof bij de vogelresten komen, en werd het rottingsproces stilgelegd. Het koraalzand dat vanaf het strand het moeras in waaide zorgde er bovendien voor dat de zuurtegraad van het het water niet te hoog werd om de botten goed te houden. Alle omstandigheden waren dus toevalligerwijs gunstig. “

Artist´ impression van Mare aux Songes 4200 jaar geleden. De plantengroei op het schilderij is gebaseerd op onderzoek aan fossiel hout (promotie-onderzoek Tamara Vernimmen, Naturalis Biodiversity Center) en aan stuifmeelkorrels. Klik linksboven voor een vergroting.

Julian Hume, met toestemming

“Ook de ontdekking zelf was een soort van toeval. Er was ooit al eens eerder een dodo-bot gevonden op die plek, maar dat was iedereen allang vergeten. Het meer was inmiddels drooggelegd en afgedekt met stenen, om ziektes als malaria en knokkelkoorts tegen te gaan. Pas toen mijn collega´s Kenneth Rijsdijk en Frans Bunnik in 2005 boringen deden voor pollenonderzoek, en hun boor tussen de rotsblokken door staken, stuitten zij op de bottenverzameling.”

Wordt de dodo onderschat?

“Nou, als je de tekenfilms en animaties bekijkt waar dodo´s in voorkomen, dan zie je dat hij niet bepaald als bijdehand bekend staat. Ken je de Ice-Age films? Daar rollen ze met hun gekluns van het ene ongeluk in het andere. In het echt overleefde de dodo allerlei ontberingen, behalve uiteindelijk de komst van de mens. Maar de geschiedenis leert dat daar maar weinig beesten tegen bestand zijn. Vooral op een eiland, waar ze geen kant op kunnen. Overigens was het niet de mens zelf, maar met name de rat die mee was komen reizen, die zo´n grote vijand voor de dodo was.”

“De dodo was prima toegerust voor de uitdagingen die op zijn pad kwamen. Daar hoorden alleen geen vijanden bij die op hem jaagden.”

  • Op 10 september verdedigt Erik de Boer zijn proefschrift, getiteld Mauritius since the last Ice Age, paleoecology and climate of an oceanic island, aan de Universiteit van Amsterdam. Het project werd gefinancierd door NWO.
  • Op 9 september is De Boer één van de sprekers bij het FNWI college: De dodo, icoon van extinctie bij Spui25 in Amsterdam
ReactiesReageer