Hoe onderzoeksinteresse en persoonlijk leven soms samensmelten

Ik schreef er op Instagram ook over, een maand voor de uitgerekende datum:

(..)they don’t really know whether the baby is just kicking or asleep or not’

Nou! Kijk zelf maar: kan je je voorstellen dat je bewegingen als deze van een #foetus in je buik níet voelt?

De afgelopen maanden voelde ik me soms mijn eigen onderzoeksobject: na jaren onderzoek gedaan te hebben naar een gezonde zwangerschap bij anderen, ben ik nu zelf aan de beurt. Momenteel ben ik iets meer dan 36 weken zwanger, alles gaat goed en deze week is de eerste week van mijn zwangerschapsverlof.

Het Engelstalige citaat hierboven komt uit het onderzoek dat geneeskundestudent Katinka Weller en arts-promovendus Natasha Housseine een aantal maanden geleden hebben uitgevoerd in Zanzibar (Tanzania). Over Natasha’s onderzoek naar verbeteren van de zorg voor baby’s tijdens de bevalling om het aantal doodgeboren kinderen verminderen schreef ik al eerder in deze blog op FacesofScience.

Een van de beste manieren om erachter te komen hoe het met een foetus gaat tijdens de zwangerschap is door aan de moeder te vragen of ze goede kindsbewegingen voelt. Is dit minder dan wat voor haar normaal is (dat heel recht-toe-recht-aan “minder leven” wordt genoemd door dokters en verloskundigen), is er reden om te kijken hoe het met het kind gaat. Dit kan bijvoorbeeld door te luisteren naar de hartslag van de baby of met een echo. In dit kwalitatieve onderzoek hebben Katinka en Natasha zwangere vrouwen en zorgverleners geïnterviewd om te achterhalen wat hun ideeën waren over kindsbewegingen.

Uit het onderzoek blijkt iets belangrijks: in het ziekenhuis in Zanzibar nemen niet alle zorgverleners deze signalen van vrouwen serieus. Er wordt getwijfeld of zij het wel goed kunnen voelen, veranderingen in patronen kunnen herkennen, of er wordt geen tijd gemaakt om het te vragen. Terwijl vrouwen zélf wel aangeven het goed te kunnen voelen.

Overigens geldt dit niet voor alle verloskundigen, verpleegkundigen en artsen, zoals een van de geïnterviewde treffend verwoordde: ‘I think everything is worrisome when it’s abnormal for the mother. (..) So if she says it’s different and she’s worried: it is’.

En zeg nou zelf als je dit filmpje kijkt: kan je je voorstellen dat je dit níet voelt?