De valse verleiding van online gokken

“Na lang nadenken schoot me een aanlokkelijk maar absurd idee te binnen: mezelf verkopen via Omegle.” De wanhoop is bij gokverslaafde Michael van Dijk dan al zo hoog dat hij zijn lichaam wil verkopen op een videowebsite, in ruil voor wat gokgeld. Na een poosje voor de webcam doet hij zijn shirt uit in de hoop dat het meer mensen trekt. En het lukt. Een vadsige Bulgaar verschijnt op zijn scherm. Het chatgesprek leidt al snel tot het verzoek aan Michael om zijn geslachtsdeel te tonen. De man heeft echter geen zin om te wachten en verdwijnt uit de chat. Maar geld moet en zal er komen. Michael haalt zijn hele kamer overhoop en vindt dan nog wat bankbiljetten. Met dat beetje geld sprint hij richting Holland Casino. Dat is wat gokken met Michael heeft gedaan. En zo zijn er nog vele andere probleemgokkers zoals hem.

In zijn boek vertelt Van Dijk van begin tot eind hoe zijn gokverslaving tot stand is gekomen. Van onstuimig kind tot grensverleggende tiener, en dan die ene brakke ochtend in zijn studententijd dat hij de verleiding van een flitsende gokreclame niet kan weerstaan. Van Dijk beschrijft beeldend hoe hij de controle verliest bij elke spin aan de fruitmachine, de extase die hij voelt bij het naderen van de winst, en het onmiddellijke verlangen naar meer. Zijn schrijfstijl is nog pril, maar meeslepend. Je voelt als het ware de onweerstaanbare aantrekkingskracht van het gokken.

Tussen het autobiografische door informeert hij de lezer over de gokmarkt in Nederland en raadpleegt daarbij een rijk palet aan bronnen. Zo vertelt hij hoe de onlinemarkt wordt gelegaliseerd in 2021 en geeft hij een analyse van de probleemgokker. Hij brengt de slinkse gokbedrijven aan het licht, die steeds de dans lijken te ontspringen en haalt hij uit naar het falende overheidsbeleid en haar toezichthouder: de Kansspelautoriteit. Deze houdt toezicht op de gokinstanties in Nederland, maar met lakse boetes en gebrekkige handhaving haalt het weinig uit. De gokbedrijven gaan gewoon door met winst maken.

In het begin werkt deze combinatie van het autobiografische en objectief informatieve goed. Maar met elke omgeslagen bladzijde wordt de informatie droger en droger. Desondanks geeft deze informatie een goed en breed beeld van wat gokken en diens industrie belichaamt en hoe de overheid tekortschiet. En het zijn juist die kleine feitjes die het interessant houden. Zoals hoe casino’s geurtjes toepassen om zo de spelers te lokken en te verleiden. Van Dijks debuut slaagt er goed in de lezer te choqueren met zijn persoonlijke verhaal en legt daarnaast het mechanisme bloot achter deze industrie die het slechts op je knaken heeft gemunt.