Vergrijzing is niet alleen onder de autochtone Nederlandse bevolking een probleem. Ook immigranten van niet-westerse afkomst krijgen er mee te maken. Naar verwachting zal het aantal 55-plussers in deze groep stijgen van 117.000 in 2003 naar 354.000 in 2020. Dat maakt de vraag in hoeverre hun kinderen voor hen willen zorgen bijzonder relevant, te meer taalproblemen en onbekendheid met de Nederlandse bureaucratie de weg naar geïnstitutionaliseerde zorg moeilijk begaanbaar maakt. Djamila Schans promoveerde aan de Universiteit Utrecht op het antwoord.

Vooral mensen van Turkse en Marokkaanse afkomst zijn van mening dat je je solidair moeten tonen met familieleden van een andere generatie. Zowel oudere immigranten als hun volwassen kinderen verwachten meer bezoek en zorg van hun kinderen dan hun Nederlandse generatiegenoten. Bovendien zien ze inwonen bij hun kinderen als meer vanzelfsprekend.

Alleen allochtone vrouw komt vaker helpen

Maar als het erop aankomt praktische hulp te bieden, zijn de verschillen tussen Nederlanders en niet-westerse immigranten ineens nauwelijks aanwezig. Alleen allochtone vróuwen springen er positief uit. Misschien komt dat verschil tussen raad en daad bij de niet-westerse immigranten door de grote onderlinge verschillen in cultuur. De kinderen die hier geboren zijn, zijn vaak ‘vernederlandst’ en spreken bovendien de moedertaal slecht, terwijl de ouderen het Nederlands niet goed beheersen. Dat leidt tot spanningen tussen de generaties.

Toch zijn deze immigranten bijzonder trots op hun cultuur van sterke familiebanden. Allochtonen die meededen aan het onderzoek benadrukten dit beeld, als tegenwicht voor de negatieve beeldvorming rondom niet-westerse immigranten die in de media tegenwoordig de boventoon voert.