Sterrenregen
2019 – In de nacht van maandag 12 op dinsdag 13 augustus is het jaarlijkse maximum van meteorenzwerm de Perseïden. Tegen het einde van de nacht, rond 4 uur, zijn circa 65 meteoren per uur te verwachten. De periode van goede zichtbaarheid is met minder dan een uur echter bijzonder kort doordat de bijna volle maan pas laat ondergaat. In de nacht vóór het maximum (morgenochtend vroeg) zijn per uur tot circa 45 ‘vallende sterren’ zichtbaar. De meteoren zijn met het blote oog te zien vanaf een onbewolkte, donkere plek.
2018 – In de nacht van zondag 12 op maandag 13 augustus zien we het jaarlijkse maximum van meteorenzwerm de Perseïden. Tegen het einde van de nacht, tussen 3 en 4 uur, zijn tot 85 meteoren per uur te verwachten. Ook in de nachten voor en na het maximum zijn tot circa 60, respectievelijk 70 vallende sterren zichtbaar. De meteoren zijn met het blote oog te zien vanaf een onbewolkte, donkere plek. (Bron: hemel.waarnemen.com)
2017 – Bij helder weer zal in het aankomende weekend (van 11 tot en met 13 augustus 2017) het aantal vallende sterren een veelvoud zijn van het normale aantal. Deeltjes uit de ruimte dringen met een snelheid van zo’n 60 kilometer per seconde de dampkring binnen en vinden daar met een spectaculair lichtspoor hun einde. Een echte sterrenregen.
In 2013 – refererend naar onderstaand artikel – waren de waarneemcondities beter dan in 2017. Desondanks zijn er naar verwachting nog steeds Perseïden te zien.
De komende nachten kunnen we vallende sterren zien van de Perseïdenzwerm. Tijdens het hoogtepunt van deze meteorenzwerm, rond 12 augustus, zijn er tot wel honderd vallende sterren per uur zien.
De omstandigheden zijn dit jaar vrij gunstig. De meeste meteoren verschijnen waarschijnlijk tussen 23 en 5 uur in de nacht van 12 op 13 augustus. Als het dan goed helder is, kun je gemiddeld elke minuut wel een vallende ster zien. Ook in de nachten voor en na dit maximum zijn er Perseïden te zien, maar wel veel minder. Het is nieuwe maan op 6 augustus, dus tijdens het maximum van de zwerm is de maan nog maar een sikkel, die niet zo veel licht geeft en ook in de loop van de avond ondergaat.
Vallende sterren zijn natuurlijk geen echte sterren die naar beneden vallen, maar kleine steentjes die vanuit de ruimte de dampkring van de aarde binnendringen. Zo’n brokje steen heeft in de ruimte een grote snelheid van vele tientallen kilometers per seconde en als het de dampkring binnenkomt, remt de lucht het steentje af. Het wordt dan heet en verdampt op een hoogte van zo’n tachtig tot honderd kilometer. Het lichtverschijnsel dat we zien is niet van het steentje zelf, maar van de lucht er omheen die ook sterk wordt verhit en gaat gloeien. Dit lichtverschijnsel noemen we een meteoor.
De Perseïden worden veroorzaakt door gruisdeeltjes die zijn achtergebleven in de baan van de komeet Swift-Tuttle. Elk jaar rond 12 augustus beweegt de aarde door die stofwolk. Het punt aan de hemel waar de meteoren vandaan lijken te komen, ligt in het sterrenbeeld Perseus, waarnaar ze zijn vernoemd.