De wetenschappers, onder leiding van Luca Jovine, publiceren hun computeranalyse van ZP3 in het vaktijdschrift Cell. Ze beschrijven daarin enkele regio’s van het eiwit die, wanneer ze licht vervormd zijn, er al voor zorgen dat ZP3 een spermacel niet meer kan herkennen. De eicel laat zich dan niet bevruchten. Jovine en zijn collega’s vermoeden dat zulke vervormingen bij sommige vrouwen onvruchtbaarheid veroorzaken.
Het ZP3-eiwit blijkt in gezonde mensen als slot te dienen om misvormde spermacellen -of dat van andere diersoorten- buiten de deur te houden. Ongezonde of vreemde spermacellen hebben namelijk naar alle waarschijnlijkheid een misvormd eiwit op hun oppervlak, wat niet past op het ZP3-eiwit. Gezonde spermacellen met een goed oppervlakte-eiwit dienen als sleutel en binden wel aan ZP3. Zo hebben vrouwen een beetje extra garantie op gezonde nakomelingen.
De onderzoekers willen ook het sleuteleiwit op spermacellen in de computer nabouwen. Zo kun je sommige vormen van mannelijke onvruchtbaarheid in kaart brengen.
Aan de andere kant: sommige stelletjes hebben soms best behoefte aan enige onvruchtbaarheid; al is het maar tijdelijk. Ze willen seks zonder kinderen te krijgen. Jovine verwacht dat zijn onderzoek voor deze groep mensen ook geschikt is. Hoe hij dat precies voor zich ziet, is niet helemaal duidelijk.
De enige manier om je eicel- of sperma-eiwitten expres te misvormen is het uit- of aanzetten van een gen. Tijdelijke gentherapie dus. Dat klinkt misschien als een hevige ingreep, maar zou vanwege de mogelijke precisie een stuk minder hevig kunnen zijn dan bijvoorbeeld de met hormonen volgepropte anticonceptiepil.