Homoseksualiteit werd tot ver in de twintigste eeuw maatschappelijk niet geaccepteerd. Vrijuit met andere homo’s een feestje vieren, zoals tegenwoordig op Roze Zaterdag, was er dan ook niet bij. Homo’s moesten hun seksuele geaardheid verbergen om uitstoting door familie of ontslag bij de werkgever te voorkomen. Het merendeel van de mensen beschouwde homoseksualiteit als amoreel, pervers en ziekelijk, zelfs als een psychische afwijking. Tot in de jaren vijftig werd homoseksualiteit omschreven als een ziekte, die ‘gelukkig’ met medicijnen behandeld kon worden.
In Amsterdam werd in 1946 een vereniging voor homoseksuelen opgericht, het COC, die als doel had de positie van homo’s te verbeteren. Het zou echter nog lange tijd duren voor er maatschappelijk iets veranderde. Pas vanaf de jaren zeventig werden homoseksuelen en lesbiennes als normale mensen gezien. De gelijkwaardigheid van homo’s en hetero’s werd in Nederland (in stappen) vastgelegd in de wet. Zo mochten homoseksuele mannen in 1973 voor het eerst in militaire dienst en registreerden arbeidsbureaus niet langer de geaardheid van werkzoekenden. Vanaf 1994 is er de Wet Gelijke Behandeling, die discriminatie op geslacht, geaardheid, huidkleur en dergelijke verbied.
Tegenwoordig is homoseksualiteit in de meeste Westerse landen redelijk geaccepteerd. Toch is lang niet iedereen overtuigd van de normaliteit van homoseksuele geaardheid, zoals veel Nederlandse moslims. Tot op de dag van vandaag worden homo’s op straat mishandeld, enkel en alleen omdat zij homo zijn.