Rafael Nadal staat klaar om te serveren om weer een grand slam titel binnen te halen. Hij doet de twee haren die net buiten z’n hoofdband zitten er weer in, en plukt wat ongemakkelijk aan zijn broek. Je zou toch denken dat hij wel goede, fijnzittende kleding aan heeft? Alles moet toch zo perfect mogelijk zijn om het beste resultaat te krijgen?
Klopt, en precies daarom zit hij aan zijn broek! Hij doet eigenlijk niets anders dan zichzelf letterlijk houvast verschaffen. Nadal doet iedere keer als hij de baan op gaat precies dezelfde dingen, in precies dezelfde volgorde. Als tennisser, maar ook als andere sporter natuurlijk, zijn er nou eenmaal veel factoren waar je geen invloed op hebt. Dus probeer je de zaken die je wel in de hand hebt zo goed mogelijk uit te voeren.
Dit wordt vaak tot in het obsessieve doorgetrokken. Ik heb spelers gezien die vijf keer een gripje om hun racket deden. Niet omdat die er de eerste vier keer niet goed omheen zat, maar omdat vijf zijn geluksgetal was… Een andere speler wilde altijd per se dezelfde douche in de kleedkamer. Blijft een apart gezicht als je staat te douchen, er zijn er tien vrij, en die gozer staat rustig een kwartiertje te wachten tot jij klaar bent!
Zelf ben ik er tijdens m’n carriere vanaf gestapt. Ik had een paar kleine ritueeltjes, waarvan het terugvragen van de bal waar je net het punt mee hebt gescoord, wel de meest voorkomende was. Maar door de jaren heen kwam ik erachter dat ik toch ook met die bal regelmatig het volgende punt verloor! Als je daar dan een beetje over na gaat denken, kunnen je rituelen vrij snel de prullenbak in.
Je kan er lang en kort over praten of het goed is of niet om “wat rare trekjes” tijdens je sport te hebben. In een enkel geval zie je dat het een sporter wel eens in de weg zit. Maar in veruit de meeste gevallen geven rituelen de sporter iets om zich aan vast te houden in een wereld waarin iedereen resultaten wil halen. En het is altijd onzeker of dat gaat gebeuren. Dus laat Nadal maar lekker aan zijn broek plukken en zijn waterflesjes iedere keer op dezelfde plek zetten. Aan het einde van de rit staat hij namelijk wel heel vaak met de beker in zijn handen. Zal ook wel een ritueel van hem zijn…
Raemon Sluiter is een oud-tennisspeler uit Rotterdam. In 1996 werd hij op 17-jarige leeftijd prof. Hij won meerdere Challenger toernooien en kwam ook ver op het hoogste niveau, de ATP World toernooien, zoals de finale in 2009 in Rosmalen. In 2010 is hij officieel gestopt met professioneel tennissen.