Gevaarlijk? Dat was FU126 nou óók weer niet. Een neerstortend rotsblok van tien meter doorsnede redt het niet tot de grond; al hoog in de atmosfeer verbrandt het door de luchtwrijving. Maar deze NEO – een Near Earth Orbit-asteroid, of aardscheerder – kwam wel erg dichtbij. Nooit eerder zagen sterrenkundigen een een planetoïde zó dicht langs de aarde scheren. En ze zoeken er hard genoeg naar.

Een hoogte van 6500 km. lijkt veel, maar het is maar één keer de aardstraal. Voorgaande NEOs als 2004 FH passeerden op 43.000 kilometer of meer, ook al in de planetaire achtertuin. Want zelfs een afstand als die is maar een achtste van de afstand aarde-maan. Planetoïden die zo dicht bij onze planeet komen worden met regelmaat gevonden door het LIncoln Near Earth Asteroid Research-project (LINEAR). Dat zoekt met grote en gevoelige telescopen de hemel af, op zoek naar grote planetoïden die ooit de aarde zouden kunnen raken.

FU126 werd voor het eerst opgepikt in maart 2004, een paar uur voor het tijdstip van kortste nadering. Gedurende vier observaties werd de planetoïde in 44 minuten tijd gevolgd. Steven Chesley van NASA’s Jet Propulsion Laboratory had aan die data genoeg om de baan van de planetoïde uit te rekenen. Die was door de scheervlucht langs de aarde aardig uit het lood geraakt! FU126 beschreef eerst een baan die hem elk jaar in de buurt van de aarde bracht. De zwaartekracht van onze planeet zorgde voor een baanafwijking van wel twintig graden. Voortaan doet FU126 nog maar 9 maanden over zijn omloop rond de zon en komt hij niet meer verder van de zon af dan de omgeving van Venus. Gevaar afgewend dus.

Of LINEAR de planetoïde FU126 nou wel of niet had opgepikt, maakt eigenlijk weinig uit. Het project is opgezet om de grotere stukken rots in de ruimte te vinden, modellen van honderden tot duizenden kilometers doorsnede. In het ergste geval kan een inslag van zo’n monster vloedgolven, een jaren durende winter en massale uitsterving veroorzaken. FU126 was tot niet meer in staat geweest dan een mooie vuurbal aan de hemel. Dat LINEAR het minuscule stuk rots toch op kon pikken is een teken van de nauwkeurigheid die de telescopen kunnen halen. Grotere exemplaren zullen de ruimtewaakhond zeker niet ontgaan!