Chloorperoxide is een duo-molecuul opgebouwd uit twee eenheden chloormonoxide, die stevig chemisch aan elkaar verbonden zijn. Een veelgebruikte chemische term is daarom chloormonoxide-dimeer; in symbolen ClOOCl. De rol van de verbinding in de ozonchemie werd tot nu toe alleen onder laboratoriumomstandigheden bestudeerd. Men ging er van uit dat het in de stratosfeer voorkwam in de koude stratosfeer boven de poolgebieden, in de aanwezigheid van hoge concentraties chloormonoxide. Daar is het nu voor het eerst gedetecteerd, zo blijkt uit een publicatie in het Journal of Geophysical Research – Atmospheres.

Dat het chloorperoxide nu wel kon worden gedetecteerd is te danken aan een nieuw gebruik van de apparatuur voor resonantie fluorescentie detectie met ultraviolette straling, waarmee ook al de chloormonoxide concentraties waren gemeten. De vluchten met het meetvliegtuig werden van november 1999 tot maart 2000 uitgevoerd vanuit Kiruna (Zweden) in het kader van een gezamenlijke Amerikaans/Europese onderzoekmissie. De wetenschappers gebruikten NASA-computersimulaties van de stratosferische meteorologie en chemie om het onderzoeksvliegtuig te geleiden in de richting van atmosferische gebieden waar hoge concentraties chloorperoxide te verwachten waren.

‘Rechtstreekse metingen van chloorperoxide stelt ons in staat de processen te kwantificeren die tijdens de winter in de polaire stratosfeer optreden’, aldus Mike Kurylo, programmamanager van NASA’s onderzoek in de bovenste atmosfeerlagen. ‘Door de met vliegtuigen verkregen kennis van de chemie boven de polaire gebieden te combineren met satellietmetingen van ozon en andere moleculen in de aardse atmosfeer, kunnen we de modellen verbeteren waarmee wetenschappers voorspellingen doen over de ontwikkeling van de ozonhoeveelheden in de atmsofeer, en hoe deze zullen reageren op afnemende hoeveelheden halokoolwaterstoffen als gevolg van het Montreal protocol.’