Een concertzaal waarin de steunbalken de akoestiek niet verpesten, een onderzeeër die on’zicht’baar is voor sonar, Harry Potter die onopgemerkt kan niezen onder zijn onzichtbaarheidsmantel: onhoorbaarheid is bijna net zo handig als onzichtbaarheid. Maar een kunstmatig oppervlak ( metamateriaal) waar geluid omheenglibbert in plaats van te weerkaatsen is volgens geluidstheorieën onmogelijk. Geluid zit als reizende drukgolf nou eenmaal anders in elkaar dan de elektromagnetische lichtgolven, waarmee zo’n trucje wel werkt. Cummer schrijft in vakblad Physical Review Letters hoe je toch een onhoorbaarheidsmantel kunt maken. De techniek daarvoor moet nog ontworpen worden, maar in theorie is het volgens Cummers team haalbaar.

‘Golven zijn golven, of ze nou van licht of geluid zijn’, vertelt Cummer in een persbericht: ‘ik wilde er gewoon niet aan dat je de ene soort wel ongestoord ergens omheen kunt leiden en de andere niet.’ De eerste onzichtbaarheidsmantel – vooruit, hij werkt alleen in het microgolfgebied – bestaat al. Hij bestaat uit een op maat ontworpen materiaal, dat tegengas geeft aan eropvallende lichtgolven. Daardoor weerkaatst het metamateriaal geen licht, maar buigen lichtgolven eromheen om aan de andere kant verder te reizen alsof ze alleen maar lucht zijn tegengekomen. Van een afstandje is het metamateriaal daardoor onzichtbaar. De metamaterialen werken alleen op licht in een klein golflengtegebied. Een voorwerp in alle lichtkleuren onzichtbaar maken is nog onmogelijk.