Geluid is eigenlijk niks meer dan trillingen van de lucht. Deze trillingen brengen je trommelvlies in beweging, dat op zijn beurt weer een keten van gehoorbeentjes in het middenoor laat meebewegen. Uiteindelijk komt het geluid aan in het binnenoor, een soort slakkenhuis gevuld met vloeistof. De bewegende botjes in het middenoor brengen deze vloeistof in beweging.
Over de hele lengte van het slakkenhuis zit het basilair membraan opgerold. Op dit membraan, eigenlijk een heel dun vliesje, zitten meer dan 20.000 trilhaartjes. Deze trilhaartjes bewegen mee met de vloeistof in het slakkenhuis. Ze staan in contact met de gehoorzenuw zodat die op zijn beurt het geluidssignaal door kan geven aan de hersenen. Maar uit nieuw onderzoek blijkt dat de haartjes soms ook trillen als er helemaal geen geluid meer is. Wat heeft dat te betekenen?
Dr. Alfred Nuttall en zijn collega’s van het Oregon Hearing Research Center voerden hun onderzoek uit op verdoofde cavia’s. Zij zagen dat de trilhaartjes niet alleen trilden bij geluid, maar soms ook nog even natrilden als het geluid alweer gestopt was. Niet alle trilhaartjes deden hier aan mee. Welk stukje van het basilair membraan reageert is afhankelijk van de toonhoogte. Alleen als de juiste toon op voldoende luidheid werd aangeboden bleven de trilhaartjes nog even natrillen.
Herkennen van spraak
“De natrillingen lijken te ontstaan uit aangehouden energie in het binnenoor; een soort van kortetermijngeheugen van eerdere stimulaties”, vertelt Nuttall. “Hoewel ons onderzoek duidelijk het bestaan van natrillingen aantoont zal verder onderzoek moeten uitwijzen hoe het onderliggende mechanisme werkt.”
De bevindingen van de onderzoekers maken het wellicht mogelijk om beter te begrijpen hoe we geluiden waarnemen. “Het vermogen om korte onderbrekingen in een doorlopend geluidssignaal waar te nemen is onontbeerlijk voor goede spraakherkenning”, legt Nuttall uit. “Deze onderbrekingen moeten langer zijn dan een bepaalde drempelwaarde, anders kunnen wij hem niet waarnemen.” De gevonden natrillingen in het slakkenhuis kunnen misschien verklaren waarom we hele korte onderbrekingen niet kunnen horen.