Het was niet onverwacht toen op 29 juni 2019 het bericht kwam dat Sanne was overleden. Sanne Deurloo, tot dan hoofdredacteur van NEMO Kennislink, had uitgezaaide borstkanker. We wisten dat behandeling niet meer mogelijk was en dat ze zou sterven. Wel volslagen onverwacht was het berichtje dat ze op 28 juni, vroeg in de ochtend, naar Esther stuurde. “Ben er nog, wil je graag spreken” stond er. Het duurde even voordat het tot Esther doordrong wat ze las en dat ze als de sodemieter de deur uit moest. Naar Amsterdam.
Sanne lag in bed en het ging niet goed, dat was meteen duidelijk. Het gesprek was kort, maar toch wist Sanne op haar kenmerkende kordate manier haar plannen mee te geven: NEMO Kennislink moest gaan schrijven over hoe het is om te leven met kanker. Niet over de klinische kant, maar juist over al het andere. Over wat het met je doet als je moet omgaan met onzekerheid en teleurstelling. Over hoe artsen communiceren. Over de impact op je gezin en hoe zwaar het voor hen is. En over hoe je aan je kind vertelt dat je doodgaat. “Ik wil graag dat jij zorgt dat deze stukken er komen”, zei ze, “wil je dat doen?”. “Natuurlijk”, zei Esther. Anne bood aan te helpen en het resultaat is er nu: een speciaal dossier helemaal in het teken van leven met kanker.
Het zijn 24 stukken geworden. Artikelen en interviews waarin we persoonlijke ervaringen van kankerpatiënten en hun naasten koppelen aan inzichten uit de wetenschap. Wat weten psychologen, epidemiologen, rouwdeskundigen, seksuologen en andere onderzoekers en behandelaars al over de psychosociale kant van kanker en waar missen ze nog kennis? En in hoeverre kunnen patiënten en hun naasten nu al worden geholpen?
We hebben geprobeerd het onderwerp zo breed mogelijk te behandelen en om aandacht te geven aan onderwerpen die vaak nog onderbelicht blijven als het over kanker gaat. Je werk weer oppakken terwijl je nog bekaf bent. Afscheid nemen van je toekomstplannen als je begin twintig bent en kanker krijgt. De enorme belasting voor de partner en kinderen als kanker een gezin binnendringt. Het verdriet bij verpleegkundigen en artsen als ze telkens weer met de dood worden geconfronteerd.
Met de hele redactie hebben we aan dit thema gewerkt. Voor sommigen lag het onderwerp dicht bij hun inhoudelijke specialisatie, terwijl anderen een flinke duik in een nieuw gebied moesten nemen. Maar voor iedereen was het een intensief, bij vlagen emotioneel en tegelijkertijd mooi project. Met verhalen die je bijblijven. Over verdriet, pech en tegenslag; maar ook over opkrabbelen en doorzettingsvermogen. En vooral over liefde – van mensen voor elkaar, van wetenschappers voor hun onderzoek, van behandelaars voor hun patiënten en hun vak.
We hopen dat dit thema en deze verhalen iets losmaken. Dat ze ons aan het denken zetten en – waar mogelijk – in actie brengen. Om anders te kijken naar kanker en naar de mensen die het treft.