Het eiwit heet, heel toepasselijk, pseudin-2 en het beschermt de kikker tegen infecties. In mensen heeft de stof een andere functie. Het stimuleert namelijk de afgifte van het hormoon insuline, wat patiënten met diabetes type-2 zelf te weinig produceren. Yasser Abdel-Wahab maakte het pseudin-2 succesvol na en constateerde dat ook deze geïmiteerde versie, bij gebruik in de mens, kan zorgen voor een flinke ‘boost’ van de insulineproductie.

Krimpende kikker

De paradoxale kikker die het stofje produceert heeft wel meer rare eigenschappen, vandaar ook zijn naam. De kikker leeft heel lang als kikkervisje en kan in dat stadium ongeveer 27 centimeter lang worden. Na de metamorfose tot volwassen kikker blijft hier niet veel meer van over. Een volwassen exemplaar ‘krimpt’ tot een lengte van ongeveer 4 centimeter. Van de meeste andere kikkersoorten is bekend dat zij gedurende de ontwikkeling alleen maar groter worden.

Bij diabetes type-2 zijn de insuline producerende cellen in de alvleesklier (eilandjes van Langerhans) ‘lui’. Er wordt wel insuline geproduceerd, maar dit is veel te weinig. Het wakker schudden van deze cellen met behulp van pseudin-2 kan daarom erg nuttig zijn. Bij type-1 diabetes is het een heel ander verhaal. De eilandjes van Langerhans van deze patiënten zijn defect. Het lichaam maakt hierdoor helemaal geen insuline aan. In dit geval moet insuline worden ingespoten en behandeling met pseudin-2 heeft voor deze mensen dan ook geen zin.

Voordat de kikkerstof op mensen getest kan worden, is er nog veel werk te doen. Pseudin-2 zit nu nog maar in de ‘modelfase’. Het is gebleken dat het stofje nuttig kan zijn voor de behandeling van diabetes type-2, dus nu gaan de onderzoekers kijken of zij ook echt een medicijn kunnen maken wat toegepast kan worden in het menselijk lichaam. Abdel-Wahab heeft goede hoop op een succesvolle behandeling van diabetes type-2 patiënten met het geïmiteerde pseudin-2 eiwit.