Voor industriële ontwerpers is er niets mooiers dan een elektronisch product vorm te kunnen geven zonder beperkt te worden door randvoorwaarden. De elektronica wordt steeds kleiner en steeds minder vormbepalend, maar dat geldt niet voor displays. Die kunnen maar in één dimensie krimpen zonder hun functie aan te tasten. Ze worden steeds dunner, maar hun oppervlakte neemt daarentegen juist toe en dat legt, zolang displays op vlakke ondergrond gemaakt worden, ontwerpers beperkingen op.

Maar hoever zijn we eigenlijk verwijderd van televisieschermen die je als een diascherm uitrolt op het moment dat je een programma wilt zien? Of van displays die de vorm van het dashboard in de auto volgen? Of van dat ene elektronische boek dat we steeds herladen met nieuwe literatuur?