De Mont Blanc en Aiguilles Rouges massieven zijn zogeheten vensters in de dekbladen van de Penniden en de Helvetiden. Dat wil zeggen dat het gaat om relatief oude gesteenten die zichtbaar zijn doordat ter plaatse de jongere bedekking is verdwenen. Dergelijke vensters zijn gewoonlijk in het terrein terug te vinden als laaggelegen gebieden binnen een hogere omgeving (zoals het Venster van Theux in de Belgische Ardennen), maar in de Alpen is het allemaal veel ingewikkelder door de aanwezigheid van dekbladen: grote (kilometers dikke en tientallen kilometers lange) pakketten die door tektonische activiteit over jongere pakketten heen zijn geschoven.
De top van de Mont Blanc
De tektoniek blijkt zo gecompliceerd dat er nog steeds onderling sterk uiteenlopende theorieën bestaan over de hoge Alpenmassieven. Het gaat daarbij onder meer om de grootte van breuken (zowel wat betreft hun lengte als de erlangs horizontaal en verticaal opgetreden verschuivingen), maar ook om de totale opheffing die de massieven hebben ondergaan. Volgens onderzoek van een team van Franse en Duitse onderzoekers, die uiteenlopende analysetechnieken hebben gebruikt, bedroeg de opheffing van de Aiguilles Rouges niet meer dan de dikte van de overliggende dekbladen (ongeveer 10 km), terwijl het massief waarvan de Mont Blanc uitmaakt van 15-20 km diepte moet zijn gekomen.
De opheffing van de beide massieven begon omstreeks 22 miljoen jaar geleden, waarschijnlijk boven een breuksysteem dat zich toen net begon te ontwikkelen. De verticale beweging langs deze breuk droeg 4-8 km bij aan de totale opheffing van de massieven. Aanvankelijk ging de beweging van de twee massieven (Mont Blanc en Aiguilles Rouges) gelijk op, maar daaraan kwam omstreeks 4 miljoen jaar geleden een einde. Sindsdien is de verplaatsing van het Mont Blanc massief sneller gegaan dan die van de Aiguilles Rouges, vooral door verschuiving langs een noordwaarts hellend breukvlak dat de zuidkant van dit gebied begrenst. In totaal is er een opheffing geweest van omstreeks 20 km. Door omgekeerde bewegingen langs een breukvlak is daarvan echter in de loop der tijd weer een deel teniet gedaan.
De Aiguilees Rouges, die ook tot het dak van Europa behoren
Referentie
Leloup, P.H., Arnaud, N., Sobel, E.R. & Lacassin, R., 2005. Alpine thermal and structural evolution of the highest external crystalline massif: the Mont Blanc. Tectonics 24, doi:10.129/2004TC001676.
Lees ook meer nieuws op de website van NGV Geoniews