De meest bekende gewelddadige groep is nu ongetwijfeld de zogenaamde Hofstadgroep waar Jason W. en Mohammed B. deel vanuit zouden maken. Deze groep kan worden gezien als een netwerk van jongeren die elkaar af en toe in moskeeën ontmoeten. De moskee is echter geen vaste ontmoetingsplek. Daarvoor zijn de heersende stromingen in de moskeeën te gematigd. Hun bijeenkomsten om de koran te bestuderen vonden thuis plaats, op ‘achterkamertjes’. Kenmerkend voor de groep is het belang van persoonlijke relaties, vriendschap en kameraderie tussen de leden onderling. In sommige gevallen kent men elkaar uit Marokko. Uit de teksten van Jason W. en anderen, die circuleren op – bijvoorbeeld – de MSN-groep De Basis-2, komen drie belangrijke aspecten naar voren: het westen als verderfelijke maatschappij, takfir en de romantiek van de jihad en het martelaarschap.

In navolging van de kosmische oorlog tussen goed en kwaad van de salafi en van Bin Laden zien ook extremisten een zero-sum game in de strijd tussen islam en het westen. De invloed van Bin Laden blijkt uit de afscheidsbrief van Jason W. die op internet circuleert, waarin hij stelt dat de moslimwereld bedreigd wordt door ‘het leger van ongeloof en corruptie onder leiding van Amerika en Israël’. Zijn afwijzing van de Nederlandse samenleving blijkt uit onder meer de volgende uitspraak: ‘de valse goden van deze tijd zijn door de mens bedachte systemen zoals het kapitalisme, communisme en de door de mensen gemaakte wetten zoals het Nederlandse wetboek’.

Duidelijk is dat de groep een subcultuur vormt en een interne hijra uitvoert. Net als bij de Takfir wa-l-Higra groep in Egypte in de jaren zeventig, vormen radicale moslimjongeren aparte gemeenschappen die in afzondering leven van de rest van de maatschappij. Ze breken met hun familie. De mannen dragen salafi-kleding, korte gallabiya’s, de vrouwen niqabs. Zij hebben hun eigen omgangsregels tussen mannen en vrouwen. Mannen ‘trouwen’ met meerdere vrouwen, soms eerst met bekeerlingen en later met Marokkaanse moslima’s. Een aantal van de leden is met meerdere vrouwen getrouwd. Soms wonen zij in ‘collectieve woningen’.

Takfir komt steeds vaker voor en neemt allerlei tussenvormen aan. In de meest extreme vorm wordt de gehele maatschappij tot de ongelovigen gerekend. Daarbij richt men zich niet alleen op nietmoslims zoals Hirsi Ali, Wilders en Van Gogh, maar vooral ook op andere moslims zoals Aboutaleb en de mensen van de Nederlandse Moslim Omroep.

De romantiek van jihad en martelaarschap komt tot uiting in de gang van een handvol moslimjongeren naar de verschillende regio’s in de islamitische wereld waar de jihad gevoerd wordt. Voorbeelden zijn de twee Marokkaanse jongens die naar Kashmir gingen en gedood werden aan de Indiase grens. Samir A. probeerde naar Tsjetsjenië te reizen en Jason W. naar Afghanistan en Pakistan. Op websites en chatgroepen kom je regelmatig teksten tegen van jongeren die dwepen met dergelijke strijders. Het zoeken naar martelaarschap past daar ook bij. Voortdurend benadrukken de leden van de Hofstadgroep het martelaarschap. Dit gebeurt ook door de sympathisanten; bijvoorbeeld door het aanhalen van teksten en in de ‘nicknames’ die zij op internet gebruiken.