“Dokter worden is al zo lang mijn droom. Vanaf mijn jeugdjaren”, aldus Laurence Walhout (27). Hij is student geneeskunde aan het Erasmus MC in Rotterdam en doet daarnaast een bachelor filosofie. “Die droom kreeg een extra stimulans toen een kinder-MDL-arts op mijn 15e de ziekte van Crohn vaststelde. Ik had de bekende symptomen: vermoeidheid, sterk afvallen, buikpijn en diarree.”
Hij legt uit: “De ziekte van Crohn valt samen met colitis ulcerosa onder de noemer Inflammatory Bowel Disease (IBD), de meest gebruikte benaming voor chronische ontstekingen van het maag-darmkanaal. Crohn komt meestal voor in het laatste gedeelte van de dunne darm of in de dikke darm. De ontsteking kan zich langzaam uitbreiden en veroorzaakt littekenweefsel in de darmwand.”
Weten hoe het voelt
“Ik kom oorspronkelijk uit Kapelle in het Zeeuwse Zuid-Beveland en de huisarts stuurde mij door naar het ziekenhuis in Goes en van daaruit ging ik naar het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. De diagnose was vrij snel helder.”
“De behandeling bestond uit acht weken vloeibare dieetvoeding, daarna ontstekingsremmers en vier kleine operaties.” Even nuchter klinkt het vervolg: “Over de pathofysiologie, de symptomen en de behandeling van Crohn kun je alles lezen in medische naslagwerken. Hoe het voelt om die ziekte te hebben, dat kun je alleen maar ervaren als je de aandoening hebt.”
“Of beluisteren uit verhalen van andere mensen met die kwaal.” Zoals via het videoproject uit 2008 van de Crohn en Colitis Ulcerosa Vereniging Nederland met de parelende titel Crohnjuwelen: negen mensen met de ziekte van Crohn vloggen over hun leven met die aandoening. Onverminderd actueel en te bekijken via YouTube.
Kennis als keurslijf
De aandoening drukte zijn stempel ook op Walhouts leven: “Die impact is best groot. Neem alleen al de vertraging die ik in mijn studie heb opgelopen.” Het grijpt echter dieper, zo blijkt, en raakt aan een existentiële laag: “Mijn droom was altijd dokter-zijn, de ultieme droom daarvan was te werken als kinderarts. Er begint wat twijfel in mij door te sijpelen. Is het artsenleven haalbaar?” Waar hij eerst in snelle zinnen sprak, komen de woorden nu schuifelend voorbij: “Denk aan de onregelmatigheid, de stress, de lange werkweken van veel meer dan 40 uur. Ik weet het gewoon niet.”
“Geneeskunde is onverminderd een boeiende studie en zeer leerzaam. Wat ik daarentegen ook merk, is dat de studie bijna geheel berust op kennis. Je eigen mening telt mits je die met rationele argumenten onderbouwt. Het is allemaal rechttoe rechtaan. Dat voelt, hoe dan ook, als een keurslijf. Er zit weinig speelruimte in. Gelukkig is er binnen de geneeskunde recentelijk een toenemende aandacht voor voeding – wat mij uiteraard vooral boeit in relatie tot de ziekte van Crohn.”
Vandaar wellicht je keuze voor filosofie als tweede studie?
“Vermoedelijk wel. Ik zie die studie niet als een zoektocht naar een soort ‘wijsheid’, want dat is wel erg hoog gegrepen. Maar ik merk wel dat ik behoefte heb aan verdieping en reflectie, waarvoor de studie geneeskunde te weinig ruimte biedt. Ieder mens zou een antwoord moeten willen zoeken op de aloude Socratische vraag: ‘hoe te leven?’, met daaraan gekoppeld de vervolgvraag: ‘wat voor mens wil ik zijn?’ Ook en vooral in relatie tot anderen. Ik zie filosofie absoluut als een verrijking, van mijn geneeskundestudie en van mijn leven.”
Op zijn privéleven beet de aandoening zich een beetje stuk: “Vanzelfsprekend kreeg ik te maken met allerlei ongemakken. Dat waren bijzaken. Veel belangrijker is dat ik sinds twee jaar een stabiele relatie heb met een collega-studente geneeskunde. Daar heeft Crohn geen invloed op. Zij accepteert het. We delen alles met elkaar, al moest ik daar aanvankelijk aan wennen, en dat voelt comfortabel.”
Toekomst in de zorg
Eén van zijn grote passies is reizen. “Mijn eerste verkenningsreis naar Afrika was heel spannend, vooral omdat ik niet wist hoe dat zou gaan met mijn darmaandoening. Inmiddels hebben we ook landen in Azië, Amerika en Latijns-Amerika bezocht.”
De vraag naar zijn favoriete werelddeel dwingt tot lang nadenken: “Dan toch Afrika, denk ik, mede vanwege alle nood en ellende die je daar tegenkomt.”
Mijmerend keert hij terug bij een mogelijke toekomst als arts: “Misschien wist ik dit al langer, maar heb ik dat niet eerder willen erkennen. Mijn droom als kinderarts is wellicht niet langer waarschijnlijk en moet ik dat wensbeeld laten varen. Er is meer in dit leven: ik denk zeker aan een toekomst in de zorg, mogelijk zelfs als arts maar dan in combinatie met iets anders.”
Aldus lijkt het erop dat zijn darmaandoening toch een beslissende wissel gaat trekken op zijn leven: “Soms moet je de ene droom inwisselen voor een andere.”