De Barbara Metzger Price wordt uitgereikt door de Wenner Gren Foundation, wereldwijd de grootste fondsenverstrekker voor antropologisch onderzoek. De prijs stelt hoge eisen aan de leesbaarheid van artikelen en het vermijden van jargon.
Verkeerde norm
In het artikel Language, Asylum and the National Order laat Blommaert zien hoe een asielaanvraag van de Rwandese asielzoeker Joseph Mutingira werd afgewezen door het Britse Home Office door verkeerde aannames over taal. Het lot van Mutingira is exemplarisch voor dat van vele asielzoekers, die bij voorbaat al kansloos zijn omdat Westerse immigratiediensten de dominante taal in het land van herkomst als norm stellen. Iemand die niet of onvoldoende de taal machtig is van het land waaruit hij claimt te komen, is een leugenaar en kan honorering van zijn aanvraag vergeten. In werkelijkheid is de relatie tussen herkomst en taalgebruik echter veel minder duidelijk. Zeker in een tijd van migratiestromen en grote diaspora, die zich niet laat rijmen met landsgrenzen of naties.
Zo spreekt Mutingira gebrekkig Kinyarwanda, de taal van Rwanda, omdat in zijn jeugd thuis Engels werd gesproken. Dat is niet ongewoon, maar volgens de gestelde norm viel Mutingira tijdens zijn aanvraagprocedure toch ‘door de mand’: een tolk identificeerde hem niet als een native speaker. Het probleem is, aldus Blommaert, dat die norm als ‘objectief’ of ‘neutraal’ wordt gezien, terwijl er een discutabele aanname aan ten grondslag ligt.
Sjibbolet
Het artikel laat ook zien dat in het door etnische conflicten verscheurde Rwanda -Mutingira groeide op tijdens de genocide- taalgebruik een grote rol speelt in het ruïneren van levens. Mutingira sloeg op de vlucht nadat zijn familie werd uitgemoord en blijkt door de brokjes en stukjes van talen die hij onderweg oppikt, voortdurend te worden aangezien voor een vijand, met afschuwelijke gevolgen. Aan hem, aldus Blommaert, kleeft de sjibollet: uitspraken die niet overeenkomen met plaatselijk geldende normen over taal en die hem steeds weer ‘weg geven’ als verdachte. Blommaert pleit ervoor om bij asielaanvragen niet alleen de gebruikte taal te koppelen aan een plaats (een land), maar ook aan tijd, zoals een persoonlijke levensgeschiedenis.