In Maastricht ontwikkelen wetenschappers technologie voor de volgende generatie zwaartekrachtgolfdetectors. Ze werken aan een gevoelige microfoon die het uiterst subtiele ‘klotsen’ van het universum vastlegt.
Wetenschappers gooien de komende jaren miljoenen euro’s in de Middellandse Zee. Het geld gaat naar een neutrino-observatorium dat kilometers onder de golven zoekt naar de diepste geheimen van de kosmos.
Deze week maakten wetenschappers bekend dat het Xenon1T-experiment nog geen sporen laat zien van donkere materie. Maar niets is ook iets.
Even snuffelen en de diagnose is binnen. Een elektronische neus kan adem van longkankerpatiënten onderscheiden van die van gezonde mensen. Nanotechnologie zorgt dat de uitslag binnen enkele minuten bij de patiënt ligt.
Grensverleggend ruimteonderzoek vergt het uiterste van technologie. Na de extreme krachten van een lancering te hebben doorstaan, moeten de instrumenten functioneren in een allerminst aangename omgeving.
Elke seconde razen ze met miljarden tegelijk door je lijf. De aarde is een dunne mist voor ze, maar met een grote bak extreem zuiver water kun je ze vangen: neutrino’s, de eenzaamste deeltjes in het heelal.
Een signaaldetector van nanobuisjes werkt alleen als er ruis aan het signaal wordt toegevoegd. In de juiste hoeveelheden kan het soms juist het signaal versterken, ondekte Bart Kosko van de University of Southern California.
Hoe kom je een kwantumzwaartekrachttheorie op het spoor? Hang een zwembad vol met lichtgevoelige detectoren en wacht op een gammaflits. Een cursus scubaduiken is daarbij handig. Plus Spaanse les.