Het is alweer acht maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef, shame on me. Maar wat is er veel gebeurd in de tussentijd!

Als wetenschapper worden je prestaties vooral gemeten aan de hand van het aantal publicaties dat je hebt. Logischerwijs zou dat betekenen dat we vooral heel veel aan het schrijven zijn, maar helaas is dat niet zo… Althans bij mij niet.

Ik heb al eerder over MoSART geschreven, de app die we hebben ontwikkeld voor mijn onderzoek. Toen kon ik er nog niet zo heel veel over vertellen, maar inmiddels zijn we een stuk verder!

Het is alweer anderhalve maand geleden dat ik ben gepromoveerd. Wat een ontzettend enerverende ervaring was dat zeg!

Van Västerås, via Stockholm naar Båstad. Dat was de route door Zweden die ik in twee weken heb afgelegd.

Mijn proefschriften zijn binnen! Begin mei schreef ik al dat ik mijn proefschrift had ingeleverd en nu, zo’n 5 maanden en veel werk later, liggen ze dan eindelijk voor me. Wat is het bijzonder om eindelijk een fysiek boek in handen te hebben, een boek dat je zelf hebt geschreven.

Tot vreugde van velen, inclusief mijzelf, is het festivalseizoen in volle gang! Voor het eerst ben ik hier niet alleen als bezoeker die van alle muziek geniet, maar ook als wetenschapper die zich bekommert om de mogelijk negatieve gevolgen van al het festivalgeweld.

’s Ochtends vroeg om 05.00, in het pikkedonker, op een fietsenschuurtje klimmen. Alles voor de wetenschap! Of eigenlijk… omdat ik het stiekem gewoon leuk vond om te doen.

Zo’n één á twee keer per jaar word ik gevraagd om een lezing of workshop te geven aan muziektherapeuten. Het eerste wat ik dan altijd denk is: Maar ik weet helemaal niks van muziek?!

Ofwel: Het verhaal is ten einde. Ofwel: Ik heb mijn proefschrift ingeleverd!!!

Ik heb er al eerder over geschreven: mijn proefschrift moet bijna ingeleverd worden. De deadline is 31 maart, wat betekent dat ik nog een week of vier de tijd heb…

Geen witte jassen, veiligheidsbrillen en pipetjes. Een dagje in het lab ziet er voor mij zo uit:

In mijn vorige blog had ik het al over creativiteit. En ik doe onderzoek naar de effecten van hedendaagse geluidsomgevingen (soundscapes) op mensen en ik zou geen echte promovendus zijn als ik deze twee onderwerpen niet aan elkaar kon koppelen.

Promoveren is geen negen tot vijf baan. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed.

Mijn vorige blog is alweer van een maand geleden zie ik. Ik geloof dat ik het druk heb gehad…

Ik houd van geluid. En ik houd van technologie, vooral als het in je broekzak past. En als deze twee samenkomen, word ik helemaal blij.

Na weken van geheimzinnigheid en anticipatie was het dan eindelijk zo ver…

Er zijn al meerdere Faces of Science die hebben geblogd over de nummer één bezigheid van promovendi: schrijven.

Hoe kunnen we bouwen en ontwerpen voor onze oren?

Wanneer je aan een academische carrière begint, betekent dat ook een beetje dat je een nieuwe taal moet leren. Binnen de academische wereld gebruikt namelijk iedereen nogal veel jargon, of vaktaal.

In mijn tweeënhalfjarige loopbaan als promovendus ben ik een aantal keer geconfronteerd met de ‘Universiteiten-moeten-meer-valoriseren’-discussie.

Als je onze blogs een beetje hebt gevolgd, dan weet je inmiddels dat promovendi naar alle uithoeken van de wereld mogen vliegen om congressen te bezoeken. Dat is misschien wel één van de leukste dingen aan het onderzoeker zijn. Maar vergis je niet, het zijn geen snoepreisjes!

Mijn onderzoek is wat men noemt: interdisciplinair. Dat betekent dat ik mij niet aan één discipline houd, zoals psychologie of kunstmatige intelligentie, maar verschillende vakgebieden met elkaar probeer te verbinden. Ieder vakgebied heeft zijn eigen perspectief, zijn eigen expertise in kennis…

Als promovendus moet je snel een hoop nieuwe vaardigheden onder de knie krijgen zoals het schrijven van artikelen, presenteren op internationale congressen en werken met speciale apparatuur of software. Om je hierbij te helpen, ben je als promovendus vaak aangesloten bij een zogenaamde Gra…