MRI anno 2016

MRI speelt een steeds belangrijkere rol in de kliniek en in het onderzoek. Met één MRI scanner maak je heel veel verschillende plaatjes die allemaal unieke informatie bevatten, terwijl er geen schadelijke straling is.
De mogelijkheden lijken eindeloos: wat dacht je bijvoorbeeld van neuromarketing, waarbij de scanner de reactie van consumenten op bepaalde reclames onderzoekt?
Of connectomics, waarmee ze elke connectie in het menselijk brein in kaart willen brengen? Klinkt behoorlijk gaaf, maar zijn we al wel zo ver?

Vanaf de grond opbouwen

In Boston hebben ze zich dat afgevraagd: “als we een MRI scanner helemaal vanaf de grond opnieuw op konden bouwen, hoe zou die er dan uit moeten zien om zo goed mogelijk het human connectome te meten?”
Hun conclusie: op bijna elk MRI-technisch gebied kan nog wel wat verbeterd worden. Het resultaat is de beroemde MGH connectome scanner waarvan de enige nu in Boston staat.

Discolampen

Nu ik toch in Boston was, moest en zou ik natuurlijk die scanner zien ;) Hij staat niet in hartje Boston maar in Charlestown in het Martinos Center, schitterend gelegen aan het water. Hier geen getoeter en sirenes, zoals in hartje Boston, maar complete rust. In het Center wordt nog echt ge-engineerd. Dat past ook wel bij de high-tech omgeving waar de MGH connectome scanner te vinden is.
Die scanner is toch wel effe een dingetje voor een beginnend onderzoeker als ik, en op de een of andere manier had ik een hoop poespas verwacht (glanzende muren met coole witleren stoelen zoals op TV? Hypermoderne computers? Discolampen en een euforie-muziekje?). Mwa, het zag er eigenlijk ‘maar’ gewoon uit. Wat maakt die scanner dan zo bijzonder?

In de Connectome scanner!

“Echte schoonheid zit van binnen”, zeggen ze dan, en omdat ze een aantal gloednieuwe technieken wilden testen mocht ik dat zelf eens ervaren als proefpersoon! De voorbereiding was zoals bij elke MRI scan: ik moest een hele vragenlijst invullen en werd gecheckt op metalen voorwerpen.
Alles was goed, dus daarna werd ik op de tafel gelegd, de hoofdspoel om mijn hoofd geplaatst, en zo de scanner ingeschoven. Dan is het wachten tot ze beginnen met scannen: het maakt een hoop lawaai, en het trilt ook behoorlijk.
Op deze scanner gaat alles een heel stuk sneller dan op een gewone scanner: na een half uurtje hadden ze al een hoop scans gemaakt. De plaatjes die eruit komen zijn van hoge kwaliteit: je hebt minder last van ruis en je kunt zo hopelijk betere informatie krijgen over de richtingen van zenuwbanen in de hersenen.
Ik kan niet wachten om mijn technieken, die ik alleen nog getest had op data van gewone scanners, eens los te laten op deze unieke data! Hiermee kan ik hopelijk beter de connecties in de hersenen bestuderen.