In de spotlights van de chemie

Tijdens de Avond van de Chemie mocht ik optreden voor een groot publiek. Als je eenmaal op het podium staat, lijkt alles redelijk soepeltjes te gaan. Maar is dat ook echt zo? Ik vertel je mijn verhaal.

28 oktober 2021

Het hele avontuur begon op een doodgewone werkdag. Woensdag 16 juni. Die dag ontving ik een mail van Jong KNCV. In deze mail kondigden ze een pitchwedstrijd aan, bedoeld voor PhD-studenten: de Spotlight Prijs. Om mee te kunnen doen moest je een korte video maken van maximaal één minuut waarin je over je onderzoek vertelt. Dat is een hele kunst, want hoe kun je nou twee jaar aan onderzoek vertellen in slechts een enkele minuut? Ik besloot het te laten rusten en er later nog eens over na te denken, maar mijn brein had andere plannen. Net op het moment dat ik mijn avondeten achter de kiezen had, kreeg ik een ingeving. Ineens zag ik de hele pitch voor me. Nadat ik mijn idee had voorgelegd aan mijn tweelingbroer, gaf hij me de extra zet die ik nodig had: ik ga de pitch gewoon opnemen!

Met volle overtuiging fietste ik die avond richting de universiteit om nog wat spulletjes bij elkaar te rapen voor mijn pitch. Eenmaal thuis flanste ik een filmset in elkaar (oftewel een oude mobiele telefoon op een wankelend houten kastje) om zo mijn pitch op te nemen. Ik maakte mijn hand nat, stak hem vervolgens in de potgrond van mijn plant en smeerde het op mijn gezicht. Met mijn wangen vol zwarte drap startte ik de video. Waarom die drap? Op die manier hoopte ik direct bij de eerste seconden vraagtekens op te roepen bij de kijkers om zo hun interesse te wekken. Na een aantal opnames koos ik met mijn geboende rode wangetjes mijn favoriete video en deelde ik deze met Jong KNCV. Daarna begon het lange wachten.

Mijn onderzoek in één minuut.

Finalist

Drie maanden later ging de jury in beraad en ontving ik kort erna het geweldige nieuws dat mijn pitch in de top drie was beland! Wauw! Dit betekende dat ik over twee weken een pitch van drie minuten mocht geven tijdens de jaarlijkse Avond van de Chemie, live vanuit het parktheater in Eindhoven. En dat voor een publiek van driehonderd man! Hoewel ik nu drie minuten ter beschikking had, mocht ik slechts één voorwerp meenemen ter ondersteuning. Dus geen powerpoint slides, geen filmpjes en geen modder. Langzaam sloeg mijn enthousiasme om in een onwennig gevoel. Allerlei angstgedachten spookten door mijn hoofd. Wat ga ik vertellen? Durf ik dit wel? Wat nou als ik mijn tekst vergeet?

Gelukkig maakten de angstgedachten plaats voor creatieve ideeën. Ik mag maar één voorwerp meenemen en net zoals mijn bemodderde gezicht moet dit vraagtekens oproepen. Daarnaast heb ik twee handen. Wie weet kan ik hier ook wel iets mee uitbeelden! Aangezien ik geen gebruik mag maken van ondersteunend beeldmateriaal moeten mijn woorden die rol overnemen. Oftewel, ik moet mijn woorden zo kiezen dat ze associaties oproepen bij het publiek. Mijn gedachten kwamen geleidelijk bijeen en vormden een verhaal. Een duidelijk, luchtig verhaal met een vleugje humor. Het gekozen voorwerp werd een plant: een vrouwenmantel genaamd Bobbelige Berta. In mijn video hieronder vertel ik je waarom zij centraal stond in mijn pitch en waarom ik haar deze naam gaf.

Mijn onderzoek in drie minuten.

Avond van de Chemie

Mijn pitch was klaar en de Avond van de Chemie kwam dichterbij, maar mijn hoofd draaide nog steeds overuren. Is mijn pitch wel goed genoeg? Is het duidelijk? Is het niet te kinderlijk? Nooit eerder heb ik voor zo’n groot publiek mogen optreden. Natuurlijk mocht ik mijn onderzoek wel vaker presenteren, maar dan ging het om dertig à veertig man en niet om een (bijna) volle theaterzaal! Na veel wikken en wegen besloot ik advies in te winnen bij familie, vrienden, mijn partner en collega’s. Dat hielp me enorm. Zij gaven mij het inzicht dat mijn pitch goed was zo en dat het juist goed is om dicht bij jezelf te blijven. Daarmee toon je kracht en karakter. De kleine nerd in mij was opgelucht. Met een zelfverzekerd gevoel reisde ik af naar het zuiden: ik was er klaar voor!

Samen met de programmacoördinator neem ik het optreden door. — Samen met de programmacoördinator nam ik het optreden door.
Ektor Tsolodimos - Epsilon Studios

Eenmaal aangekomen in het Parktheater nam ik samen met de programmacoördinator het optreden door. Terwijl we praatten, zag ik de grote zaal en voelde ik de zenuwen weer opborrelen. Na de doorloop wachtte ik buiten tot de deuren zich openden voor het publiek en de avond zou beginnen. Ik nam plaats en de eerste spreker trapte af. Ik probeerde me op zijn verhaal te focussen, maar mijn trillende benen namen de overhand. Ik keek naast me en zag een rij gevuld met collega’s, vriendin en mijn partner. Dat gaf me zoveel warmte en kracht. Ze waren hier speciaal voor mij, om mij te ondersteunen en aan te moedigen! Ik ging het gewoon doen!

Even later was het zover. Mijn naam werd genoemd, samen met de namen van de twee andere finalisten van de Spotlight Prijs. Met z’n drieën liepen we het podium op. Er was van tevoren geloot over de volgorde van onze optredens en ik mocht als laatste. Ongeduldig keek ik vanuit de coulissen toe hoe de andere twee finalisten hun praatje gaven. Het waren zes lange minuten tot ik mijn naam weer hoorde. ‘Annemarie, ben je daar?’, riep de gastvrouw van de avond. ‘Jazeker’, zei ik en ik liep met mijn plant het podium op.

In de spotlights

Stilletjes zocht ik naar het witte kruisje op de vloer, de plek waar ik moest staan. De felle schijnwerpers richtten op mij en achter mij hing een enorm scherm waarop de tijd begon te lopen. Ik tuurde de zaal in, in de hoop oogcontact te maken met enkele van de driehonderd gezichten, maar dat lukte niet. Het was één grote lichtvlek. Ik begon te praten door de microfoon en hoorde een lichte echo. Het bracht me van mijn à propos, waardoor ik opeens bang was mijn verhaal te vergeten. Als een malle begon ik drie zinnen met een rotgang op te dreunen. Maar ik herpakte me en vond mijn ritme. Vanaf dat moment gleed de spanning van me af. Sterker nog, ik kreeg er plezier in! Met nog dertig seconden op de klok rondde ik mijn verhaal af en was mijn optreden alweer voorbij. Ik nam gespannen het applaus in ontvangst en de andere twee finalisten werden weer het podium op geroepen: het was nu aan het publiek. Pas aan het einde van de avond zou bekend worden wie de meeste stemmen had ontvangen en wie dus de winnaar van de Spotlight Prijs was. Met mijn rusteloze benen en met Bobbelige Berta in mijn armen nam ik opnieuw plaats in het publiek.

De spanning gleed van me af en vol enthousiasme zette ik mijn pitch voort.
Ektor Tsolodimos - Epsilon Studios

Er volgden nog twee interessante verhalen van inspirerende sprekers, waarna het tijd was voor de prijsuitreiking. Opnieuw werden we alle drie het podium op geroepen. De voorzitter van Jong KNCV volgde ons, samen met een zilveren envelop. In die envelop zat de naam van de winnaar. Hij maakte de envelop open en trok een A4 papier eruit met… mijn naam erop! Annemarie Maan! Op dat moment wist ik niet zo goed wat ik moest doen, maar mijn medefinalist wist dat wel en stak direct haar hand uit om mij te feliciteren, zo sportief! Ik schudde vervolgens ook de hand van mijn andere medefinalist en nam mijn prijs in ontvangst: een echte, gerecyclede schijnwerper (een ‘spotlight’) afkomstig uit een Tivoli theater!

Mijn innerlijke nerd heeft vandaag gewonnen.
Ektor Tsolodimos - Epsilon Studios

Eenmaal thuis aangekomen kon ik het niet laten om de schijnwerper te testen (zoals het een wetenschapper betaamt) en wat was dat indrukwekkend! 300 watt aan vermogen weerkaatste op mijn witte plafond. Mijn sfeerverlichting was er niets bij! Wat een mooie herinnering aan een bijzonder avontuur. En wat een geweldig compliment: niet alleen mijn pitch, maar ook mijn innerlijke nerd won vandaag. Ik besloot dicht bij mezelf te blijven en het feit dat dit vandaag bekroond werd met een prijs, is misschien nog wel het grootste compliment.