Hoe leg je ingewikkeld onderzoek slim uit

Vanochtend werd ik wakker en dacht ik aan wat voor absurd vreemde baan ik eigenlijk heb. Alles eraan is vreemd. Zo vreemd dat ik het vannacht in de discotheek niet lekker kon uitleggen aan het meisje dat zo leuk danste. Door mijn hoofd galmen de woorden die ik over de harde muziek naar haar schreeuwde:

19 april 2016

“Afval uit afvalwater omzetten naar plastic!”
“Waaaat?”
“Water, ja! Naar plastic!” “Huh?”
“Met bacteriën!” “…”
“… … En jij, wat doe jij?

Na de term binnenhuisarchitect volgde een vijftien minuten durende korte cursus over hoe kussens een kamer echt op laten bloeien. Ik staar even naar mijn lege bed met de witte kussens en vraag me af waarom mijn werk niet over kussens gaat, of geld, of iets begrijpelijks. In plaats daarvan is een onderzoeker gevangen in taal en termen die wat verder weg staan van de mens. Zeker de ochtendmens.

Dikke bacteriën

Maar nu we allemaal wakker zijn: ik ben Gerben Stouten, wetenschapper aan de Universiteit in Delft, en ik onderzoek hoe we afvalwater kunnen omzetten in schoon water en nieuwe grondstoffen. Het zware werk wordt gedaan door bacteriën, waarvan er miljoenen verschillenden in de natuur leven. Ik zorg ervoor dat alleen hele dikke bacteriën zich thuis voelen in het afvalwater. En als bedankje maken deze bacteriën dan weer waardevolle stoffen van het afval in het afvalwater.

Op zoek naar de dikste bacterie om van afvalwater plastic te maken
Olivier Huisman

Waanzinnig werk

Meer is er niet. Als ik preciezer wil worden, wordt het eerst heel lang heel veel vager. Een fenomeen dat zich voordoet bij heel veel wetenschappers. En dat is niet erg, maar het zorgt ervoor dat de magie en de fascinatie ook moeilijk te vangen is in algemene begrippen. En die fascinatie is nu precies wat ik wil delen, hoe waanzinnig en hoe absurd mijn werk is. Gelukkig is er geen haast en hebben we nog een heel blog om langs elkaar heen te blijven praten.

Wondere wereld van de biotechnologie

Gaandeweg knabbelen we misschien wat aan de taal barrière die zich bevindt tussen het lab en de bar of keukentafel*. Want als er één ding is wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren is het dat de fascinatie voor het nieuwe, het onbekende niet alleen voor de onderzoeker is weggelegd. Dezelfde gretigheid is zichtbaar in de toehoorder zodra deze zich door die taalbarrière heeft heen geluisterd. Mijn blog-taak wordt het dan ook om ons geruisloos in de wondere wereld van de biotechnologie te brengen.

Sit back and enjoy the ride ¹ , volgende keer “Lelijke en mooie, knappe koppen”

1. Deze blog is ook als audio-versie beschikbaar, speciaal voor mijn ene trouwe luisteraar: