In de beoordeling van de effectiviteit van behandelmethoden is voornamelijk aandacht voor ‘psychosociale’ factoren. Dit werpt de vraag op in hoeverre ‘neurobiologische’ factoren het succes van een behandeling kunnen verklaren.
Cognitieve gedragstherapie is op dit moment de meest geaccepteerde vorm van behandeling om crimineel gedrag aan te pakken. Maar ondanks intensieve selectie, blijkt een grote groep gedetineerden niet voldoende te profiteren. Van oudsher worden voornamelijk ‘psychosociale’ factoren, zoals leeftijd en motivatie, aangehaald om variatie in behandelsucces te verklaren. In dit onderzoek bekijken we in hoeverre ‘neurobiologische’ factoren, zoals hartslag en hersenfunctioneren, behandelsucces kunnen voorspellen. Door op deze andere manier te kijken naar wie wel, en wie minder profiteert van behandeling, kunnen we mogelijk de behandel selectieprocedure verbeteren en onderzoeken of alternatieve behandelingen, zoals neurofeedback, beter werken voor sommige gedetineerden.
Liza Cornet rondde in 2010 de master Neuropsychologie af aan Maastricht University. Dit jaar promoveert zij op de relatie tussen neurobiologische factoren en de uitkomst van een cognitieve vaardigheidstraining voor volwassen gedetineerden. Daarnaast is zij werkzaam als onderzoeker bij het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) en inventariseert de toepassingsmogelijkheden van neurowetenschappen in de jeugdstrafrechtketen.
U kunt zich voor deze activiteit hier aanmelden.
Er zijn steeds meer signalen dat de georganiseerde misdaad stromannen naar voren schuift voor de aankomende gemeenteraadsverkiezingen. Hoe werkt dat precies en wat is ertegen te doen?
Misdadigers die een overval tot in detail plannen denken misschien slim bezig te zijn en rijk te worden. Maar ze kunnen het beter laten. Het plegen van overvallen kost gemiddeld meer geld dan het oplevert, becijferde misdaadonderzoeker Mieke Struik.
Het bestaat: coachen met hulp van paarden, voor mensen die aan zichzelf willen werken. Zelfs mensen met psychische klachten als burn-out en autisme zouden baat hebben bij sessies met paarden. Maar hoe zit het met de wetenschappelijke onderbouwing?
